یا مهدی

می دانید، در دفاع هشت ساله- در مجموعه داوطلبان و سپاه و اینها-هیچکس به عنوان فرماند ه و رئیس وارد میدان نمی شد؛ همه بر اساس تلاش خودشان به مقامات بالا می رسیدند؛ یعنی یک نفری وارد می شد، بسیجی معمولی بود؛ بعد می دیدند آدم قابلی است، می شد فرمانده دسته یا فرمانده گروهان، بعد می شد فرمانده گردان، بعد می شد فرمانده تیپ، می رفت بالا. مدیریت جنگ آن زمان هم فقط مدیریت نظامی نبود؛ من چون اوایل کار، مدت کوتاهی از نزدیک کارها را می دیدم، بعد هم که از دور؛ تهران بودیم، لکن جریانها را می فهمیدم و می دانستم. مدیریت، صرفاً مدیریت نظامی نبود؛ مدیریت سیاسی بود، مدیریت فکری بود، مدیریت انسانی و ادبی و اخلاقی بود؛ تا کسی این چیزها را نداشت، نمی توانست مجموعه زیردست خودش را اداره کند و هدایت بکند. این شهید عزیز وارد می شود؛ نه معلومات دانشگاهی دارد، نه عنوان و تیتر رسمی و دانشگاهی دارد، اما چنان در کار مدیریت جنگ پیشرفت می کند که به مقامات عالی می رسد و شخصیت برجسته ای می شود؛ شخصیت جامع الاطرافی که مثلاً فرمانده تیپ می شود، بعد هم به شهادت می رسد. ایشان اگر چنانچه به شهادت نمی رسید، مقامات خیلی بالاتر- از لحاظ رتبه های ظاهری- را هم طی می کرد.
اینها جزو عجایب انقلاب ماست. جزو چیزهای استثنایی انقلاب ماست که دیگر نظیر ندارد؛ نمی شود هیچ جای دیگر را با این مقایسه کرد....خانواده محترم شهید برونسی هم خانواده بسیار خوبی اند؛ همان روحیه معنوی و صفا را در این خانواده- در دو سه باری که از نزدیک باهاشان آشنا شدم- من دیدم. همسر ایشان هم خانم صبور و شکیبایی است که سختیهای دوران مبارزه و بعد دوران جنگ و اینها را تحمل کرده و این بچه ها را بزرگ کرده. ماشاءا...، آدم پنج تا پسر بچه شیطان را بزرگ کند، چیز کمی نیست. بچه های شهید برونسی هم قاعدتاً همچین بچه های نرم و آرامی نیستند، آنها هم همین طور هیجانی هستند؛ اینکه آدم بتواند این بچه ها را این جور بزرگ کند و ماشاءا... به ثمر برساند، خودش خیلی هنر می خواهد. سلام ما را هم به آن خانم برسانید.